Stres to nie tylko domena dorosłych. Dzieci również doświadczają napięcia – choć często nie potrafią go nazwać ani wyrazić wprost. Współczesny świat stawia przed najmłodszymi wiele wyzwań: presja w szkole, oczekiwania dorosłych, zmiany w rodzinie czy napięcia rówieśnicze. Dlatego warto umieć rozpoznać sygnały, które mogą świadczyć o tym, że nasze dziecko mierzy się ze stresem.
Jeśli Twoje dziecko nagle staje się bardziej wycofane, agresywne lub zaczyna reagować przesadnie emocjonalnie – to może być znak, że coś je niepokoi. Dzieci, które przeżywają stres, często nie wiedzą, jak sobie z nim radzić, więc wyrażają go poprzez zachowania: płaczliwość, drażliwość, trudności w koncentracji czy nawet odmowę pójścia do szkoły.
Bezsenność, częste koszmary, wybudzanie się w nocy czy chęć spania z rodzicami mogą świadczyć o napięciu emocjonalnym. Dziecko może nieświadomie przeżywać swoje trudności właśnie w nocy, gdy nie ma już bodźców zewnętrznych, które odwracałyby jego uwagę.
Bóle brzucha, głowy, nudności czy częste infekcje mogą mieć podłoże psychosomatyczne. Gdy nie znajdujemy medycznego wytłumaczenia dla takich dolegliwości, warto zastanowić się, czy ich źródłem nie jest przewlekły stres lub lęk.
Dziecko, które nagle przestaje spotykać się z kolegami, unika wspólnych zabaw lub staje się ofiarą lub sprawcą konfliktów – może w ten sposób sygnalizować, że coś jest nie tak. Relacje społeczne to dla dzieci bardzo ważna przestrzeń – ich jakość wiele mówi o stanie emocjonalnym dziecka.
Utrata apetytu, nagłe objadanie się, wybiórczość pokarmowa lub jedzenie „na pocieszenie” – wszystkie te sygnały mogą wskazywać na to, że dziecko w ten sposób próbuje radzić sobie z napięciem.
Rozmawiaj z dzieckiem bez presji. Nie pytaj wprost „czy się stresujesz?”, ale raczej „czy coś cię ostatnio martwi?”.
Bądź obecna/emocjonalnie dostępna. Czasem wystarczy, że po prostu jesteś obok, gotowa wysłuchać bez oceniania.
Stwórz bezpieczne rytuały. Czas tylko dla was – rozmowa przed snem, wspólna kolacja, spacer – to okazje do budowania więzi i rozmowy.
Nie bagatelizuj objawów. Jeśli niepokojące sygnały się nasilają, warto skorzystać z pomocy psychologa dziecięcego.
Ucz dziecko strategii radzenia sobie. Ćwiczenia oddechowe, rysowanie emocji, nazywanie uczuć – to proste, ale skuteczne narzędzia.
M
Komentarze